سرا پا درد افتادم به بستر
تب تلخي به جانم آتش افروخت
دلم در سينه طبل مرگ كوفت
تنم از سوز تب چون كوره ميسوخت
ملال از چهره ي مهتاب مي ريخت
شرنگ از جا م جان لبريز مي شد
بزيز بال شبكوران شبگرد
سكوت شب خيال انگيز مي شد
چو ره گم كرده اي در ظلمت شب
كه زار خسته و امانده ز رفتار
زپا افتاده بودم تشنه بي حال
به چنگ اين تب وحشي گرفتار
تبي آنگونه هستي سوز و جانكاه
كه مغزاستخوان را آب ميكرد
صداي دختر نازك خيالم
دل تنگ مرا بيتاب ميكرد
بابا لالا نكن فرياد ميزد
نمي دانست بابا نيمه جان است
(بهار)كوچكم باور نمي كرد
كه سر تا پاي من آتش فشان است
مرا ميخواست تا اورا به بازي
چو شبهاي دگر بر دوش گيرم
برايش قصه شيرين بخوانم
به پيش چشم شهلايش بميرم
بابالالا نكن ميكرد و زاري
به سختي بسترم را چنگ ميزد
زهر فرياد خود صد تا زيانه
بر اين بيمار چان آهنگ ميزد
به آغوشم دويد از گريه بيتاب
تن گرمم شراري در تنش ريخت
دلش از رنج جانكاهم خبر يافت
لبش لرزيد و حيران در من آويخت
مرا با دست هاي كوچك خويش
نوازش كرد و گويا عذرها خواست
به آ رامي چو شب از نيمه بگذشت
كنار بستر سوزان من خفت
شبي بر من گذشت آن شب كه تا صبح
تن تبدار من يكدم نياسود
از آن با دخترم بازي نكردم
كه مرگ سخت جان همبازيم بود
فريدون مشيري
بابا لالا منبع
درباره این سایت